İnsan

Babam işçiydi benim, annem ev hanımı…

Besmeleyle sofraya oturur, şükürle kalkardık..

Öyle yemek beğenmemek filan ne haddimize…

O zaman paket servis de yok dışardan söylenmiyor yani..

Ya..; zıkkımın kökünü yersin ya da ekmek arası peyniri gömersin.

Evimizde pişen, dolabımıza giren, derimizi gizleyen, içimizde gizlenen bilinirdi.

Pay etmek erdemdi..

Mesela..; babamın maaş gününü mahalle çocukları bilir ve beklerdi..

Neden mi..? Çünkü babam o gün hepsine çikolata getirirdi…

Ahbaplık, komşuluk kardeşlik ne güzeldi

Dertler sabırla dinlenir gönül darlığı hemen giderilir, eli darda olana el verilir yok ise var edilirdi

Ama..; bunlar gizli halledilirdi…

Yani veren el alan el’i bilmezdi..

Böyle gördük biz böyle öğrendik böyle de sürer zannettik..

Şimdi bakıyorum da..; yardım adı altında reklamlar.. reklamlar.. reklamlar… yaptığı iyiliği yüze vuranlar..

Yanına gelen bir siyasi ile fotoğraflar yayınlamalar. Ne oluyor böyle olunca..? Çok mu kıymete biniyorsunuz…? Hisse senedi misiniz..? Hiç utanmıyor musunuz…? Ben bakarken utanıyorum arkadaşlar..

Biz ne ara vicdamızı kaybettik..? Biz niye insan olmayı beceremedik..? Niye ayrı kutuplara yöneldik iki günlük dünyada neyi pay edemedik..?

Kim, dört dörtlüğüm derse bilin ki yalandır.. Bize kararmış gönüller sanma ki yaradan‘a ayandır..

Adem oğlunun has‘ı gönüllerde taht kurandır..

Sevgiden gayrısı yalandır. Varsa yüreğinde merhamet ve vicdan işte o zaman insan.., İNSANdır…

Çobankızı
15/08/2021

Alıntı