İnsan İnsana Borçludur

Gecekondusuna bitişik kulübeye yaşlı ve hal hareketlerinden dolayı cahil olarak gördüğü yaşlı bir adam taşınınca pek bir canı sıkılmıştı Ruşen’in.Adam sürekli bir yardım için kapısını çalıyordu. Odunu bittiğinde bir küfe odun getirmesi için.Bir yükü olduğunda taşıması için. Ve daha bunun gibi birçok şey için rahatsız ediyordu genç adamı…

Okul masrafları için şehrin birkaç zenginine ve yardım kurumlarına yazdığı mektuplara bir cevap beklerken ve zaten bunca yokluk, yoksulluk, işsizlik canını sıkarken, daha konuşmasını beceremeyen “cahil” dediği kaba saba ihtiyara katlanamıyordu.

-“Ölsede kurtulsam” – dediği bile olmuştu çoğu kez…

Ama yaşlı adam, sanki ona borcu varmış gibi Ruşen’in kapısını çalmaktan hiç vazgeçmedi. Kimi zaman odununu taşımasını rica etti.Kimi zaman ise elektirik faturasını yatırması için. İyice bıkmıştı artık. O kapısını çaldığında eski perdenin yırtılmış aralığından bakıp , evde yokmuş numarası yapıyordu.

Belki bir yıldır beklediği mektup ise gelmişti en sonunda.Bir yardım kurumu önce Ruşen’in durumunu araştırıp, sonrada yardım isteğini kabul ettiklerini bildirmişti mektupta .

Ve o günden sonrada her ay düzenli olarak okul masrafları bir mektupla iletilmişti Ruşen’e.Canını tek sıkan şey ise “yaşlı cahil bunak” dediği Bestami dedenin varlığıydı artık. Gün aşırı kapısını çalıp, sarımsak kokusunu andıran kokusuyla türlü yardım istemesi ne büyük ayıptı Ruşen’e göre. Evladımıydı? Akrabasımıydı? Ne hakla çalıp duruyordu kapısını? Bestami dedeyi her defasında duymazlıktan geldi… Her kapısını çaldığında, içten içe,

-“Ölsede kurtulsam. Yetti artık canıma-” demeye devam etmişti.

Bir defasında ise soğuk bir kış günü kulübesine odun taşıması için Ruşen’in kapısını çaldığında, genç adam artık dayanamayıp sinirle açtı kapıyı. Ve,

-“Yeter dede. Yeter…. Borcum mu var sana? Neden alacaklı gibi çalıyorsun kapımı?Son olsun. Birdaha benden yardım filan isteme-” dedişinde pek bir hüzünlenmişti adam. Ve o soğuk kış günü sobasını yakamadığı için soğuk kulübesinde geçirdi gününü.

Tam dört sene geçti aradan. Ruşen’in okulu bittiği o gün nedense epeyce kalabalık toplanmıştı, gecekondusuna bitişik olan kulübenin önünde. Selalar okunurken civardaki camilerin minarelerinden, diplomasını alavak olmanın sevinciyle çıktı dışarıya. Bestami dedenin öldüğünü öğrendiğinde komşulardan üzülmemiş hatta sevinmişti içten içe. Artık onu rahatsız edecek hiçkimse olmayacaktı…

O an artık iyice tanış olduğu postacı geldi yanına Ruşen’in. Ve her ay verdiği gibi bir zarf daha uzattı. Ruşen yine yardım parası geldiği için keyiflenmişti. Zarfı açtığında paraları aldı. Birde mektup görmüştü zarfta.Mektupta ise şöyle yazıyordu:

-“Bu son para mezuniyet elbisen içindi evlat. Dediydinya birgün. Sana borcummu var diye? İnsan insana borçludur.Ama bu borcu sadece vicdanı olanlar bilebilir.Dört sene boyunca hayali bir yardım kurumunun adresini kullanıp, yaşlılık maaşımdan artırabildiğim paralarla bu borcu ödemeye çalıştım…Sana güzel bir hayat diliyorum. YAŞLI KOMŞUN BESTAMİ TUNÇBİLEK-“

O an gözyaşlarıyla az ilerideki odunluğa baktı Ruşen. Ciğeri yanıyordu adeta. Bestami dedeye olan borcunu hiçbirzaman ödeyemeyecekti artık.

İnsan insana borçludur. Bu borcu ise sadece vicdan sahibi insanlar yüklenebilir…

Yazar: Suat Özge : Instagram – Youtube – Facebook