Baba ve Kızı

Küçük kız, annesiyle beraber alışverişe çıkmıştı. Okullar açıldığı için, alınması gereken bir çok şey vardı.

O esnada yola doğru baktığında, hipnotize edilmiş gibi yürümeyi bıraktı. Birlikte bir bisikletin üzerinde olan bir adamla kız çocuğu dikkatini çekmişti. Arkadaki kız, kendi yaşıtı olmalıydı.

Ve sırtında eski bir çanta asılıydı. Babasına sımsıkı sarılmış; soğuktan pembeleşen yanaklarını, yastığa koyarcasına babasının sırtına dayamıştı. Adamın arada bir yana doğru dönerek söyledikleri, küçük kızı güldürüyordu.

Annesi bisikletin arkasından bakan kızının durumunu farkederek; “Herhalde evdeki bisikletlerin yetmedi,” diye söylendi ve “Beğendiysen baban ondan da alır,” dedi.

“Ben bisiklete değil, arkadaki kıza baktım çünkü babası onu güldürüyordu.” dedi, küçük kız.

Anne, kızının söylediklerini duymazdan gelerek, kızının kıyafetini düzeltti ve “Çocukların okula nasıl gittiklerini kendi gözlerinle gördün,” diye çıkıştı.

“Bu soğukta, birçoğu bisikletle ya da yürüyerek okullarına gidiyorlar. Halbuki baban, işine giderken fedakarlık yaparak, seni arabasıyla bırakıyor.”

Kızın gözü hala bisikletteydi. Anne, gene alaycı bir şekilde “Babanla konuşalım, seni bir gün bisikletle götürsün. Ne hoş olur, değil mi?” Küçük kız, annesinden gözlerini kaçırarak:”Bunu gerçekten çok isterim,” diye yanıtladı annesini. “Böylece babama sarılabilirim.”