Oğlum Beni, Üsküdar Marmaray’da Bekliyor

tam metroya bineceğiz, bir tane yaşlı amca makinenin önünde panik yapmış, dolduramıyor kartı. arkasında birkaç tane genç birikmiş bağırıyor amcaya

“- hadi be, n’apıyosun, flört mü ediyosun makinayla”

tabi bunu duyunca delirdim. n’apıyosunuz ya dedim, gittim amcaya yardım ediyorum. canım amcam sen ne istiyorsun dedim, kartım yok dedi, doldurduk kartını dedim, al istediğin yere git bununla, hatta sen başvuru yap senin yaşına ücretsiz ulaşım dedim.
neyse ben de doldurdum kendi kartımı metroya geldim. baktım amca orada bekliyor hala, ne oldu dedim. yavrum adres soracaktım, beni azarlarlar diye soramadım, seni bekledim dedi. olur mu öyle şey amcam dedim, peki nereye gidecektin sen dedim. üsküdar marmaray dedi. amca kirazlıdayız, karşı tarafta o. nasıl buraya geldin, uzak dedim.

kafasını eğdi. dur dedim anlattım ona. burdan yenikapıya git, ordan sarı çizgiyi takip et, marmaraya bin, ordan 2 durak sonra üsküdar marmaraydasın dedim. baktım amca mahzun mahzun bakıyor, anlamamış durumu, tamam dedim amca gel gidiyoruz. atladık metroya gidiyoruz üsküdara doğru, yolumuz var da var.

muhabbet olsun diye sordum “amca sen nerelisin”. malatya dedi. var mı kayısı bahçesi filan dedim, dedi ki; yavrum ben emekli ağır ceza hakimiyim. vayy be dedim içimden. onlarca kişiye müebbet dağıt, 40 yıl, 50 yıl hapis ver, sonra gel metroda kartı şaşır, ey insanoğlu… sonra, amca dedim malatyadan istanbula neyle geldin, uçakla mı otobüsle mi? amca dedi ki, hatırlamıyorum. dedim amca valizler nerde? 3 yaşındaki çocuk gibi yüzüme baktı nerde dedi…

o an anladım amca demans hastası, yani kişisel tarihini unutmak, kendi geçmişini silmek. peki amca nereye dedim, “oğlum beni, üsküdar marmaray’da bekliyor” dedi.

neyse, telefon nerde amca dedim. nerde dedi, dedim iş sıkıntı, neyse indik üsküdar marmaraya. oturduk bekliyoruz gelen giden yok, dedim amca kimliği ver. baktım adına soyadına, sonra bir tanıdığı aradım. dedim böyle böyle kimdir bu yakını vs bir numara bulur musun? sağolsun yardımcı oldu. harbiden malatyalıymış, kızının numarası geldi, aradım dedim; gece gece rahatsız ettim ama…

daha lafımı bitirmeden üsküdar marmarayda mısınız dedi evet dedim, şaşırdım da tabi. dedi ki, size eniştenin numarasını vericem onu arayın. aldım numarayı aradım enişteyi, dedim gece gece rahatsız ediyorum ama… o da hemen üsküdar marmarayda mısınız dedi, evet dedim. ya herkes biliyor acaba ben mi bilmiyorum. niye burdayız derken enişte geldi birazdan.

gelir gelmez sarıldı bana, ben başladım azarlamaya demans hastası bu adam niye tek başına salıyorsunuz dışarı. 3 yaşında birini salmakla aynı şey! kim o oğlu da burada bekliyorum diyor amca..

– “abi demans hastası, evet geçmişindeki hiçbir şeyi hatırlamıyor, doğru. ama oğlu polisti. 3 yıl önce şehit oldu! “ ve oğluyla son telefon görüşmesinde “baba üsküdar marmaray’da seni bekliyorum” demişti… her şeyi unuttu, onu unutmuyor, arada evden kaçıp buraya geliyor.

dizlerimin bağı çözüldü. kaldım öylece, neyse onlar gitti, kafamda cümleler dolaşıyor. belki dedim oğlu gerçekten de oraya geliyor ama biz göremiyoruz. sonra konu üzerine bir kez daha düşündüm. demans hastalığı bizim de hastalığımız, toplum olarak geçmişimizi unuttuk, sağa sola savruluyoruz nereye gittiğimizi bilmeden. kim olduğumuzu unuttuk.

nereden geldik ve nereye gideceğimizi unuttuk!!! .