Tarhana Çorbası

Babam bazen kışları çalışmaya giderdi İstanbula

İstanbul!u türkülerden,

Birde babamın getirdiği karnıyarık somunlardan bilirdik

Oysa şimdi o gözümüzde büyüttüğümüz

Koca şehre tamamıyla yerleşir olduk.

Babam önce bir kahvede iş buldu.

Ağabeylerimden ikiside fırıncıda hamurcu yama olarak işbaşı yaptılar

Geri kalanlarımız küçüktük.

Babam bizi okula yazdırdı.

Okula başladığımızın ilk yılında

Yerli malı haftası diye bir şey olacaktı.

Fakat yerli malı ne demekti?

Ne yapılırdı yerli malı haftasında bilmiyorum?

Arkadaşlara sordum.

Yemekler getirip yiyoruz dediler.

Yerli malına birgün kala durumu anama açtım.

Anamda o gece bana mis gibi tereyağlı bir tarhana çorbası yaptı.

Ağabeyim hergün öğle yemeği için işe götürdüğü sefertasını almadı o gün.

Anam tarhana çorbasını koyacaktı.

Sabah andımızı okuduk okula girmeden

Öğretmenimizin izniyle herkes kumanyalarını sırasına hazırladı.

Kimi meyve, kimi kek, kimi pasta ve köfte getirmişti.

Benden başka çorba getiren yoktu.

Tabi dedim içimden, tarhana çorbasını herkes yapamaz.

Hem şehirli bunlar tarhanadan ne anlar.

Sefertasının vidalarını bir bir iştahla açtım.

Fakat kimse yanaşmadı sırama

Herkes bankacının oğlu Saitin sırasında birikmişti.

Can arkadaşım Mirza bile beni bir köfteye satmıştı.

Saitin sırasında kayık tabakta bir yığın köfte

Ve de koca bir cam şişe elvan gazozu vardı.

Yav ağabeyimin harçlığıdır, anamın emeğidir bu çorba dedim.

Duyan yoktu beni.

Sağolsun Alim öğretmen yanıma gelip

Ne güzel bir çorba biraz yiyebilir miyim dedi?

Büyük bir sevinçle kaşığı tasın ensesinden alıp sildim önlüğüme

İki kaşıktan sonra sağol güzel olmuş deyip kalktı sıramdan

Ve bankacının oğlu Saitin sırasından bir köfte getirdi bana

Hayatımda hiç köfte yememiştim.

Tadı çok güzeldi.

Ama anamın emeğini bir köfteye satacağımı hiç düşünmemiştim bu koca şehirde.

Paydos zili çalmıştı artık.

Ucu kırık bu kentin bir köfteye umutlarının satacağını hiç düşünmemiştim

Bu üzücü yerli malı haftasında ömrümce unutmayacaktım.

Eve yaklaştı yalanlar düşündüm.

Anam sorarsa ne cevap vermeliyim diye

Gözlerim bana sormadan ağlamaya başladı

Oturdum bir yamaçta

Tereyağlı tarhana çorbasını, anamı, ağabeyimin zorunlu orucunu düşündüm.

Çorbayı anama geri götürmemeliydim

Ana çorbanı beğenmediler diyemezdim.

O yamaçta içebildiğimi içtim

Altı kaşığın hepsiyle de içiyordum ki

Anam arkadaşlarımda içti sansın diye

Ekmeği de bir taşın üstüne bıraktım

Kuşlar yerdi belki anamın bu emeğini

Eve yaklaştıkça unutmaya çalışıyordum bu yerli malı haftasını

Eve varınca anam hoş geldin oğul

Nasıl geçti yerli malı haftası dedi. ?

Güzel dedim ana, çok güzel.

Arkadaşlar çorbanı çok beğendiler deyince anam ufaktan gülümsedi.

O gülüşü var ya o gülüşü bin köfteye bedeldi be.

Sonra anamdan izin alıp çıktım dışarı

Yürümek istiyordum, ağlamak istiyordum, haykırmak istiyordum..

Zaman geçtikçe karnım acıkıyor,

Bir yandan da tarhana çorbasını düşünüyordum.

Yamaca bıraktığım ekmekler geldi aklıma

Hemen koşarak yamaca gittim.

Yamaca vardığımda 5-10 tane serçe ekmeği küçük gagalarıyla didikliyorlardı.

Kuşlar arkadaşlarımdan daha vefalı çıkmıştı.

Artık anama yemin etsem de başım ağrımazdı

Koşarak eve gittim.

Anama sarılıp öptüm

Ana dedim arkadaşlar ekmeğini çok beğendiler

Yine yapar mısın?

Anamın yüzüne tarifi imkansız gülüşler düştü.

Artık hergün çantama ekmek yapıp koyuyordu arkadaşlarım için.

Bende okul çıkışı o taşın üzerine ekmekleri koyup kuşları bekliyordum.

Dört ay o kuşlara hep ekmek getirdim.

Birgün ev sahibi geldi evimize.

Babamla benim aklımın ermeyeceği şeyleri konuşuyorlardı.

Adam gittikten sonra babam üzgündü.

Ağabeylerime acilen ev bulmamızı söyledi.

Evimiz ruhsatsız ve kaçakmış.

Belediyeciler yıkacakmış.

Belediyeci ne demekti, ruhsatsız ne demekti?

Anlamayıp boş boş dinliyordum.

Sadece kötü şeyler olduğunu seziyordum.

Zaten o sene annem vefat etti.

Annemin vefatından sonra evimiz tam anlamıyla deprem kargaşası yaşıyordu.

Akrabalarımızdan Mahmut ağabey bakkaldı.

Benim etkilenmemem için elimden tutup bisküvi kokan dükkanına götürdü beni.

Ucuzundan bir çikolata bir de elvan gazozu verdi bana.

Anam ölmüştü oysa.

Elimden atıp çikolatayla gazozu eve koştum.

Eve vardığımda anam eski bir somyanın üstüne boylu boyuna uzanmıştı.

Üstünde beyaz bir örtü.

Karnının üzerinde bir ekmek bıçağı koymuşlardı.

Ölesiye ağlıyordum.

Anam bir daha olmayacaktı, anlıyordum..

Gecekondumuzu belediyecilerin yıkmasına gerek kalmamıştı.

Zaten yıkılmıştı, gecekondumuz ve dünyamız

Anamın olmadığı evde kalmak boğuyordu beni.

Bir dosta dökmeliydim içimi.

Fakat hiç dostum yoktu ki?

Kuşlar geldi aklıma sonra

Yamaca koştum

Kuşlarda yoktu..

Sadece 1-2 ekmek kırıntısı vardı taşın üzerinde

Kuşlarda mı küsmüştü acaba?

Onlarda mı anamın yokluğunu anlamışlardı?

O gece kömürlüğe gidip ağladım

Anamın su ısıttığı taşları öpüyor

Niye gittin ama, niye beni de götürmedin

Yoksa beni sevmiyor muydun ana?

Hani saçımı okşarken süt kokulu bebem, tosunum, koçum..

Adama olacaktı, büyüyecekti derdin

Analar yalan söyler mi ana?

Öyle deyip ağıtlar yakıyordum..

Okula gitmek de istemiyorum artık

Hem bir daha ki yerli malı haftasına ne götürecektim okula

Anam da bir daha olmayacaktı

Kim bir daha tarhana çorbası yapacaktı bana

Anamın yokluğu ve son tarhana çorbasından sonra yıllar birbirini kovalamaya başlamıştı

Ben okulu bitirmiştim

Artık ergenlik çağına gelmiştim.

Babam amansız bir hastalığın pençesinden kurtulamamış

O da annemin köyüne göç etmişti.

Ben artık işe başlamış askerlik çağında fırtına gibi bir delikanlıydım

Ve şimdi ne vakit düşünsem tarhana çorbasını, kuşları, bankacı Saitin köftelerini

En önemlisi, en önemlisi annemi her düşündüğümde yine ağlarım..

Yine ağlarım ve soruyorum

O kuşlar oradalar mı hala?

O kuşları anasının emeği,

Ağabeyisinin açlığı ile besleyen çocuklar var mı hala

Var mı hala..?

İSMAİL SÖNMEZ

Alıntı