Ben Çocuğum

Çocuktum… Küçüktüm… Çok küçüktüm… Daha dört yaşındaydım. Her çocuk gibi oyunlar oynamak, eğlenmek benim de hakkımdı. Herkes dışarıda eğlenirdi, seslerini duyardım, ama ben hiçbir zaman o çocuklardan biri olamadım. Evimizde büyüdüm ben. Hapis gibi bir evde büyüdüm. Kocaman bir hapishanede… Ailem için konforlu, güzel olan ev benim için yedi büyük odalı bir hapishaneydi. Benden büyük üç kardeşim vardı. Tabi ben onlardan çok küçüktüm, okula giderlerdi, hepsinin arkadaşları vardı. Benim ise yoktu. Annemle babamın da arkadaşları vardı. Aslında mutlu aile sayılırdık. Ancak ben mutlu değildim. Hiç kimse içimde günden güne büyüyen alevin farkında değildi. Görmezden gelirlerdi beni, umursamazlardı. Çocuktum ya ben, her halde o yüzden… Peki ben neden ev hapsi yaşamak zorundaydım ki? Neden her çocuk gibi dışarıya çıkamıyordum ki? Çocuktum doğru, ama her şeyin farkındaydım.

Ailem önceleri küçük, mütevazi bir evde yaşıyordu. Her gün sabahtan akşama dışarda arkadaşlarla oynardım. Bir sürü arkadaşım vardı. O evde daha mutluydum. Ancak sonraları babam daha büyük eve taşınmak istedi. Taşındık. Ben burda da yeni arkadaşlar bulacağıma inanıyordum. Buldum da. Ben yaşlarda iki, üç arkadaşım vardı. Her gün oynardık. Ta ki o güne kadar. Biz arkadaşlarla oynarken kaza sonucu bir arkadaşımla çarpıştık, ikimiz de düştük, arkadaşım kolu çizildi, bana bişey olmadı. Arkadaşım ağlayarak evine doğru kaçtı. Ben çok üzülmüştüm. Sonra arkadaşımın babası geldi ve benim babamla kavga etti. Kavga kıyamet kopdu. Tüm komşular babalarımızı ayırmaya çalıştı. Babamın da, arkadaşımın babasının da ağzı, burnu kanlar içindeydi. Kendimi çok suçlu hissediyordum, ağlıyordum durmadan. Sonuçta, olan bana oldu. Babam bana sokağa çıkma, arkadaşlarla oynama yasağı koydu. O günden sonra ben hep arkadaşlarımı pencereden izlemek zorunda kaldım. Anlatamadım ki, ben daha çocuğum. Ben kasten hiç kimseye zarar veremezdim, kasten hiç kimseyi incitemezdim.

Yıllar geçti, büyüdüm, okula gittim, üniversiteyi bitirdim, şimdi de çalışıyorum. Ancak insanlarla iletişimde hep sorun yaşadım. Hala da yaşıyorum. Yıllardır hiç bir arkadaşım olmadı. Neden mi? Bir şey olur da, beni arkadaşlarımdan ayırırlar, bana yine ev hapsi verilir diye. Hep bu korku beni insanlardan uzak tuttu. Hala da uzak tutuyor…

Şimdiki ebeveynlere seslenmek istiyorum: Çocuğunuzu kısıtlamayın, onların geleceğini siz küçük yaşta belirliyorsunuz, yapmayın bunu o minicik kalplere…

Gülnar Ferruhkızı

Alıntı