Büyük Baş

”Osman Bolulu, komşu köyden birinin şikayet dilekçesini yazıyor, köylü bu dilekçeyi kaymakama sunuyor. Her zaman köylülerin yardımına koşan Bolulu böyle çok dilekçe yazmış, kaymakam onun yazısını tanıyor artık.

Dilekçeyi okuyunca, “Şu Yerkozlu köyünün öğretmeni eşekoğlu eşek mi yazdı bu dilekçeyi, o mikrop her taşın altından çıkıyor” diyor.

Köylü, kaymakamın söylediklerini, o gün kasabada olan Osman Bolulu’ya iletiyor. Bolulu hemen pazara gidip iki yular alıyor, biri sıpa, biri eşek yuları. Gidiyor kaymakama, kendini tanıtıyor.

“Siz bu ilçenin başısınız. Devleti temsil ediyorsunuz. Bizim büyüğümsünüz.

“Otur hele hoca, bir derdin mi var?”

“Var ya kaymakam bey…”

“Neymiş, anlat bakalım.”

“İki yular aldım kaymakam bey, biri küçük başlar için, biri de büyük başlar için…”

“Bana ne senin yularından be!”

“Yok efendim, biri zat-ı âliniz için.”

Kaymakam yanındaki hükümet tabibine dönüyor,

“Hemen bir rapor yaz, bu zıpırı tımarhaneye sevk edelim.”

“Kaymakam bey, siz benim için ‘eşekoğlu eşek’ dediniz mi, demediniz mi?”

“Derim, elbette derim, iş karıştırıyorsun.”

“Ben devletin öğretmeni değil miyim, sizin gibi kamu işi yapmıyor muyum?”

“Devlet memuru olsan ne olacak?”

“Devletin öğretmeni eşekse, başı olan kaymakam daha büyüğüdür. (…)

O arada-nasıl ettilerse-Osman Bolulu’nun ilkokul öğretmeni olan ‘maarif memuru’nu (Şimdiki ilçe milli eğitim müdürü) araya sokuyorlar, iş tatlıya bağlanıyor. Bolulu’yu zorla yemeğe götürüyorlar. Ama o gene ‘kötü adam’ oluyor, kendi payına düşen parayı ödüyor. (Mahmut Makal, Cumhuriyet, 21.04.1990 – 1993: 12)”

İsmet SÜDER.

(Anılarla Köy Enstitüleri…)